Voorkom psychisch verzuim!

Het is weer maandagochtend en de wekker gaat al vroeg. Het is nog donker en ik voel me moe terwijl ik toch genoeg geslapen heb. Ik hijs mezelf uit bed en mompel: “Dat gevoel heeft iedereen wel, kom op je collega’s rekenen op je en er is genoeg te doen vandaag”. Ik strompel naar de badkamer en stap onder de douche en na anderhalf uur zit ik in de auto onderweg naar m’n werk. In het Amsterdamse dorp waar ik woon is het al vroeg druk op de weg. Ik sluit me geduldig aan in de rij die zijn weg zoekt naar de snelweg. 

 

4 oktober 2019

 

Het verloop

Als ik op mijn werk aankom ben ik nog de enige. Ik haal thee en start ondertussen mijn computer op. Ik begin met het lezen van de vele e-mails die gisteren nog na werktijd binnengekomen zijn. De telefoon gaat en aan de andere kant van de lijn hoor ik de stem van mijn collega die aangeeft een griepje te hebben en zich hierbij ziekmeld. Ik wens haar beterschap en geef aan dat ze maar lekker onder de wol moet kruipen en even goed moet uitzieken. 

Ik heb de telefoon nog niet opgehangen of hij gaat alweer, het is een andere collega die aangeeft vandaag thuis te werken. Hij vraagt of ik even in zijn postbakje wil kijken omdat hij een stuk verwacht van de afdeling Marketing. Als ik aangeef dat het stuk is ontvangen, vraagt hij of ik het voor hem wil inscannen en wil mailen. Ik spreek af dat ik dit voor hem zal doen en we hangen op. Ik ga gelijk aan de slag. 

In de loop van de ochtend merk ik dat het vermoeide gevoel niet “echt” weggaat, er is een bepaalde spanning die me veel energie kost. Wellicht komt dit door de afspraak die ik vanmiddag heb in het ziekenhuis i.v.m. mijn kinderwens. Mijn partner en ik zitten midden in een IVF traject en we maken ons op voor een tweede poging om zwanger te worden. Helaas heeft de eerste poging niet tot een positief resultaat geleidt. 

In de verte hoor ik mijn andere twee kamergenoten aankomen die pratend het kantoor binnen lopen, ze hebben het over hun zwangerschap. De een is vijf en de ander zes weken zwanger. Zodra ze me zien, stoppen ze met praten en en kijken me verschrikt aan. Ik geef aan dat ze best wel over hun zwangerschap mogen praten, het is immers toch iets heel speciaals? Ze vragen aan me of ik het echt niet erg vind dat ze het zo nu en dan over hun zwangerschap hebben in mijn bijzijn. Ik geef aan dat ik dat helemaal niet erg vind…. maar diep van binnen voelt het anders. 

Grappend geef ik aan dat als het teveel wordt ik desnoods wel een luchtje zal gaan scheppen. Als je me diep in mijn hart kijkt wil ik er niet constant mee geconfronteerd worden want het raakt me….. ik besluit er niets over te zeggen, ik wil niet tot last zijn en vind dat ik me gewoon niet zo moet aanstellen!

Zo nu en dan merk ik dat alles me naar de keel grijpt. Deze confrontaties op het werk, wat er weer voor zorgt dat ik in paniek raak bij de gedachten dat mijn kinderwens wel eens een wens zou kunnen blijven? Ik kon me geen leven voorstellen zonder ooit moeder te worden, het was immers als kind zijnde al mijn grootste wens.

De vechtscheiding met mijn vorige partner zat ook nog vers in mijn geheugen gegrift. Ik was dan ook ontzettend bij dat ik deze scheiding een jaar geleden toch helemaal had kunnen afsluiten. Uiteindelijk was dit me niet in m’n koude kleren gaan zitten en heeft het achteraf veel energie gekost.

De drukte op mijn werk en de energie die mijn scheiding mij heeft gekost, het traject in het ziekenhuis en mijn zwangere collega’s om me heen, kostte me ontzettend veel energie en ik merkte dat het me af en toe toch teveel werd.

 

Hulp vragen

Ik besloot het gesprek aan te gaan met mijn leidinggevende. Ik kreeg het advies om contact op te nemen met de afdeling Human Resources om samen te kijken of er een mogelijkheid was dat ik ondersteuning/hulp zou kunnen krijgen om van die spanningen en paniekaanvallen af te komen, aangezien ik daar steeds vaker last van had. 

Helaas was er geen mogelijkheid om hulp te krijgen via het bedrijf. Ik had op dat moment ook de kracht niet om e.e.a. verder uit te zoeken en eventueel nog hulp via een andere weg te krijgen. Een paar weken ervoor had ik ook al een afspraak met mijn huisarts gehad en had inmiddels begrepen dat er een lange wachtlijst was bij de psycholoog. Ook bij de IVF kliniek had ik om hulp gevraagd, maar helaas was dit ook zonder succes.

Op dat moment was het voor mij de beste oplossing om gewoon verder te gaan naar de orde van de dag en deed mijn uiterste best om alles toch maar weer zo goed mogelijk te doen en hoopte op rustigere tijden. Die storm moest toch een keer gaan liggen? Ik merkte dat ik in die periode wel wat vaker ziek was, maar dat kwam vast door de griepepidemie. 

Toen ik dacht dat het niet vervelender kon worden kreeg ik te horen dat het bedrijf waar ik werkte in slecht weer zat. Drie jaar eerder had de eerste reorganisatie al plaatsgevonden waardoor ik veel collega’s had zien vertrekken. De werkzaamheden die daardoor bleven liggen werden ondergebracht bij de collega’s die nog wel een baan hadden, wat een hogere werkdruk opleverde. 

 

Draagkracht  vs. Draaglast

Door de reorganisatie brak er weer een onzekere tijd aan en iedereen was druk bezig met zijn eigen belangen. Uiteindelijk moest ik solliciteren op mijn eigen functie. Waar we eerst met z’n drieën zaten was nu nog maar plek voor 1 fte. Ik solliciteerde en wat denk je, ik had de baan….ik was natuurlijk super blij en ging weer vol goede moet aan de slag. 

Inmiddels was ik erachter gekomen dat ook de IVF en ICSI pogingen geen zwangerschap hadden opgeleverd en waren we ons aan het verdiepen in adoptie. We gingen vol goede moet op adoptie cursus… om er daar uiteindelijk achter te komen dat mijn partner al te oud was om te adopteren. Een flinke smak geld verder en een illusie rijker dropen we af met onze staart tussen de benen. 

De eerste twee jaar in mijn nieuwe functie waren best goed en ik ging er helemaal voor en stortte me volledig op mijn werk. Eindelijk iets waar ik wel invloed op had. Uiteindelijk merkte ik dat de hoge werkdruk toch wel erg veel was voor één persoon. Ik besloot dit te bespreken met mijn leidinggevende om samen te kijken naar de mogelijkheid om er iemand bij te krijgen. Helaas was hier geen budget voor en moest ik het in m’n eentje zien te redden.

Na meerdere keren bij mijn leidinggevende te hebben aangegeven dat het teveel werk was voor één persoon, kon er uiteindelijk toch nog iemand bijkomen voor twee dagen in de week. Gelukkig hadden we al iemand op het oog en kon de vacature snel worden ingevuld. Ik merkte dat ik al een tijdje wat kribbiger was en niet veel kon hebben. Ik sliep slecht en had een gevoel dat de boog altijd gespannen stond. Mezelf ontspannen ging steeds moeilijker en ik had de weekenden echt nodig om bij te komen om maandag weer “redelijk” te kunnen functioneren.

 

Verzuim

Het is vrijdagmiddag en ik heb alles netjes voorbereid op de komst van mijn nieuwe collega en nog vier andere collega’s die aankomende maandag op onze afdeling zullen beginnen. De overige werkzaamheden heb ik zo goed als afgerond en heb sinds tijden weer het gevoel dat ik “bij” ben met mijn werk. Ik voel me uitgeput en ben toe aan het weekend als vervolgens de telefoon gaat. Het is mijn collega, die met een opgewekte stem vanuit Amerika belt. We spreken even kort over hoe het gaat en wat er volgende week op de planning staat als mijn collega aangeeft dat er maandag nog twee collega’s zullen starten, en of ik deze voorbereidingen ook nog even kon doen. 

Het was alsof er iets in me knapte, ik kon niet meer nadenken en ben volledig uit m’n plaat gegaan. Dit was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. Het was een kwestie van tijd dat dit zou gebeuren. Uiteindelijk ben ik een jaar bezig geweest om volledig te herstellen en te reïntegreren naar mijn werk. 

In dit persoonlijke verhaal kan je duidelijk lezen dat o.a. de draaglast voor langere tijd groter was dan de draagkracht ( i.c.m. persoonlijke eigenschappen) en dat privé en zakelijk onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. 

“Voorkomen is beter dan genezen”

Vandaag de dag ondersteun ik op een succesvolle manier organisaties in het terugdringen van psychisch verzuim. 

Ik bied een voorportaal waar medewerkers terecht kunnen zodra ze voelen dat ze hulp nodig hebben. Samen met mij als onafhankelijk specialist werken we naar een gezonde work-life balance. Hierdoor zal (langdurig) verzuim uitblijven. Iedere medewerker is uniek en heeft een ander verhaal en vraagt om een andere aanpak. Maatwerk is hierbij van belang. 

Klik hier voor meer informatie over het terugdringen van het psychisch verzuim. 

 

Met warme groet,