Waarom wil ik eigenlijk kinderen?

Toen ik zelf te maken kreeg met ongewenste kinderloosheid heb ik mezelf deze vraag regelmatig gesteld “waarom wil ik eigenlijk zo graag kinderen”? In deze blog vertel ik je er graag iets meer over. 

14 december 2020

Een kinderwens, waar komt dit vandaan? 

In mijn praktijk krijg ik deze vraag dan ook regelmatig. Bij veel mensen is er meer behoefte aan begrip over waar een kinderwens en dit verlangen vandaan komt en/of ontstaat. 

In mijn reis (zoals ik dat noem) begreep ik dat een kinderwens als het ware uit twee onderdelen bestaat, namelijk, een stuk dat “veranderbaar” is. Dit stuk komt voort uit onze filters en conditioneringen (nurture); met de juiste ondersteuning kan je de niet (meer) helpende conditionering transformeren naar een helpende.

Daarnaast is er een stuk dat dieper gelegen ligt in ons systeem en aangeboren (nature) is. Als mens zijn we geprogrammeerd om ons voort te planten en onze genen door te geven. De drang kan dus ook groot zijn om “voor iemand te willen zorgen” en die connectie tussen ouder en kind te ervaren. Maar ook: 

 

“Ik wil iets van mezelf doorgeven”

 

Sociaal gedrag

Als we dieper ingaan op dat geconditioneerde (nurture) stuk, dan zie je dat kinderen krijgen vanuit onze omgeving en opvoeding vaak is gestimuleerd. Denk maar aan bepaalde culturen waarin het kinderen krijgen tot een belangrijke missie in het leven behoort. Ik heb ooit van mijn oma begrepen dat de kerk bij haar aan de deur kwam om te informeren wanneer zij en mijn opa aan kinderen gingen “beginnen”?

Gelukkig leven velen van ons vandaag de dag steeds minder onder deze druk, maar op verschillende niveaus is deze druk nog steeds voelbaar. Bijvoorbeeld, vrienden of familie die vragen, “wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen”? ervan uitgaande dat het krijgen van kinderen vanzelfsprekend is. Dit voelt dan ook vaak ongemakkelijk of zelfs pijnlijk als kinderen krijgen niet zo vanzelfsprekend is. 

 

Sociaal aspect

Als het krijgen van kinderen uitblijft kan dit o.a. heel veel verdriet, angst en onzekerheden met zich meebrengen. Gevoelens als, ik ben niet goed genoeg, als vrouw of man of ik hoor er niet bij. Dat gevoel kan dan ook pijnlijk versterkt worden als je op een verjaardag zit en het nergens anders over gaat dan de kinderen en jij er (voor je gevoel) maar bij zit…. we willen dan ook graag bij de “kudde” horen. We vinden het over het algemeen niet fijn om “anders” te zijn. 

Deze drang om erbij te horen gaat terug in de tijd toen we nog in onze berenvellen liepen en we afhankelijk waren van de groep waar we in leefde. Alleen konden we vrijwel niet overleven en we deden dan ook ons best om niet tegenover de groep te komen te staan. We wilden dus niet “anders” zijn of denken dan gebruikelijk was in de groep. Vandaag de dag zien we dit gedrag nog terug in de natuur bij dieren die in een roedel leven. 

Het is dan ook helemaal niet raar dat dit mechanisme nog diep in ons systeem opgeslagen zit en dat dit vandaag de dag nog steeds actief is. De veranderingen die wij als mens hebben doorgemaakt, o.a. de verdere ontwikkeling van het cognitieve deel van ons brein en het vermogen om ons bewustzijn te verhogen. Dit zorgt er vandaag de de dag voor dat we kunnen begrijpen dat we niet meer bij een groep hoeven te horen om te overleven.

 

“Zodra we ons ergens bewust van zijn kunnen we er iets aan veranderen.” 

 

Conclusie

We kunnen de kijk op onze kinderwens veranderen. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, dit heeft tijd en vertrouwen nodig. Om hieraan te werken moet je de kracht en moed hebben om je filters en conditioneringen (nurture) onder de loep te leggen en ermee aan de slag te gaan.

Daarnaast hebben we te maken met een aangeboren stuk (nature). Door het verhogen van je bewustzijn krijg je beter zicht op waar je verlangen vandaan komt. Door bewustwording kan er acceptatie ontstaan. Acceptatie zorgt ervoor dat er ruimte ontstaat tussen jou en de pijn, het voelt dan zachter. Ik vergelijk dit met een wond die geheeld is, het is een litteken geworden en op sommige momenten is deze gevoelig.

 

“Ik ervaar deze pijn, dit verlies, maar ik ben het niet!”

 

Zoals eerder aangegeven is ongewenste kinderloosheid voor veel mensen een zeer heftig proces. Het is helaas dan ook geen knop die je indrukt om de situatie of je gevoelens meteen te veranderen. Het vraagt persoonlijk werk. Ik zou je dan ook adviseren om dit niet alleen aan te gaan maar dit samen met een professional op te pakken zodat je op een juiste manier kan worden ondersteund.

Mocht je na het lezen van deze blog meer willen weten en heb je behoefte aan ondersteuning in jouw/jullie proces tijdens een medisch traject, of bij de invulling van een leven zonder kinderen? Neem dan vrijblijvend contact met me op via info@femmyhoorn.com of neem eerst een kijkje op de website: www.femmyhoorn.com  

 

Warme groet,